'Mijn moeder vond het een goed idee om ook een bloedtest af te leggen bij de keuring.' Gaat Alisha verder. 'En vandaag was de uitslag...' 'Nou er is niks mis met Darius dus dat moet geen probleem geven.' Zei Joyce. 'O ja? Waarom had ie dan pijnstillers nodig voor die test!? De dierenarts vond de sporen van een pijnstiller!' Joyce weet niet wat te zeggen. Na een minuut stilte zegt ze. 'Ehm. Ik heb geen pijnstillers gegeven, dus dit moet echt een misverstand zijn en ik weet zeker dat er...' Voor de tweede keer onderbreekt Alisha haar: 'Leugenaar! We komen hem nu terugbrengen, dat ik koopvernietiging!' Joyce wil iets terugzeggen, maar de verbinding is verbroken.
'Dat is inderdaad koopvernietiging Fire...' Zegt Joyce zacht tegen mij. Ik had geen flauw idee wat koopvernietiging, of überhaupt pijnstillers zijn, en geen Olivia om het uit te leggen. 'Ik weet zeker Fire, dat ik geen pijnstillers heb gegeven, dat zou ik nooit doen! Waarom zou ik het doen? Darius is kerngezond!' Joyces verdriet veranderd in woede. 'Ik heb zoveel gedaan! Allemaal bijbaantjes en dan tot twaalf uur leren om over te gaan op school! Ik heb al mijn zakgeld gebruikt, ALLE paarden verkocht! Alleen maar om jou te houden! Ik weet zeker dat mijn ouders boos zouden zijn, dat ik Darius weer moet verkopen, dat jij weer ongelukkig wordt, en waarvoor? Om mijn enige levende herinnering aan opa en mijn beste vriend te houden! Jij, Fire! Wat is er misgegaan...' Joyce barst in tranen uit. 'Ik bedoel, minder dan een jaar geleden was er niets aan de hand, jij was gelukkig en ik ook, maar nu ben ik elke dag doodop! Ik kan niet meer! Maar ik kan ook geen afscheid nemen.' Net dan komt er een auto en trailer aanrijden. Zonder iets te zeggen geeft Alisha Darius en zijn paspoort aan Joyce. Ze stapt weer in de auto en rijdt weg. Joyce knuffelt Darius, niet wetend of ze nu blij moet zijn dat Darius er weer is, of verdrietig. Joyce doet zijn halster af, en loopt weg.
Ik hinnik naar Darius, blij om een bekende vriend terug te zien. Maar echt blij, dat zal ik waarschijnlijk niet zijn tot Joyce niet blij is. We besloten gewoon te gaan grazen, maar aten met lange tanden.
Na een uurtje kwam de vader van Joyce aanlopen, ik had hem nog maar twee keer gezien, maar herkende haar meteen. Een kleine man met korte, bruine haren. Hij haalde onze borstels op en begon ons te poetsen. 'Ik ga jullie even mooi maken, er komt namelijk iemand langs...'
WORDT VERVOLGD...
PlezierMetJePony
Hier vindt je alles over paarden en pony's.
woensdag 18 februari 2015
dinsdag 3 februari 2015
Wel erg vreemde rassen... Azteca
Bijna elke paardengek weet wel het verschil tussen een Arabier, Fjord of Shetlander. Maar wat dacht je van een American Saddlebreed? Een Wielkopolschki? Of een Colorado Ranger Horse? Er zijn wel zo'n 350 paardenrassen, en alleen de makkelijkste onhoudt iedereen. Maar is het niet leuk om eens een vreemd ras tegen te komen? Dit wordt mijn eerste blog van Wel heel erg vreemde rassen...
Azteca
Heb je ooit van een Azteca gehoord? Waarschijnlijk niet. Dus hier wat informatie:
Het is een warmbloed paard dat wordt gebruikt voor westernrijden. Hij komt uit Mexico en Amerika, hij is circa rond de 1.57 en de 1.60 meter. Hij werd vroeger gebruikt voor stierengevechten. Hij kwam door het kruisen van Quater Horses en Andalusiers.
Hij heeft een edel hoofdje, kleine oren en vriendelijke ogen. Hij heeft een gespierde hals en achterhand en een rechte rug. De benen zijn lang en stevig met wat kleine hoeven. Alle kleuren zijn toegestaan, behalve bont en gestippeld. Meestal zijn het schimmels.
De paarden zijn rustig, energiek, intelligent en gewillig. Ze zijn erg sociaal en richten zich soms nog meer op mensen dan op andere paarden. Daardoor kun je een goede band met ze ontwikkelen.
Nog wat foto's:
Ik vind de Azteca een prachtig ras, en hoop dat hij bekender wordt
Azteca
Heb je ooit van een Azteca gehoord? Waarschijnlijk niet. Dus hier wat informatie:
Het is een warmbloed paard dat wordt gebruikt voor westernrijden. Hij komt uit Mexico en Amerika, hij is circa rond de 1.57 en de 1.60 meter. Hij werd vroeger gebruikt voor stierengevechten. Hij kwam door het kruisen van Quater Horses en Andalusiers.
Hij heeft een edel hoofdje, kleine oren en vriendelijke ogen. Hij heeft een gespierde hals en achterhand en een rechte rug. De benen zijn lang en stevig met wat kleine hoeven. Alle kleuren zijn toegestaan, behalve bont en gestippeld. Meestal zijn het schimmels.
De paarden zijn rustig, energiek, intelligent en gewillig. Ze zijn erg sociaal en richten zich soms nog meer op mensen dan op andere paarden. Daardoor kun je een goede band met ze ontwikkelen.
Nog wat foto's:
Ik vind de Azteca een prachtig ras, en hoop dat hij bekender wordt
maandag 2 februari 2015
Paardenverhaal DEEL 4
Een maand later...
Ik keek om me heen, het zag er treurig en leeg uit. Het grote weiland, waar wel ruimte is voor tien paarden, was nu leeg. De bomen hadden geen bladeren meer, soms ging het zo hard waaien dat de takken van de bomen af vielen. De lucht was loodgrijs, de regen viel met bakken uit de lucht. Ik had me nog nooit zo eenzaam gevoeld. Nadat Darius, Lobke, Browny en Rocket verkocht werden, kwijnde ik weg. Maar sinds Olivia ook verkocht is, lijkt alles tegen te zitten. Natuurlijk had Joyce wel aan mijn eenzaamheid gedacht, en stond nu Roosje, de geit van de buren in mijn wei, maar dat veranderde niks over mijn grote verdriet om mijn vrienden.
Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg is, zie ik Joyce nauwelijks meer. Haar ouders willen dat ze zelf betaalt voor mij, dus heeft ze op dinsdag en donderdag een krantenwijk, op woensdag laat ze honden uit en op maandag vult ze vakken bij de Albert Heijn. Als het dan eindelijk vrijdag is, is ze doodop van al haar baantjes en de helft van de keren kan ze niet eens rijden, maar poetst ze alleen maar. En op zaterdag en zondag maakt ze haar huiswerk, want reken maar dat ze dat heeft in de tweede klas van het Gymnasium. Mijn week is geweldig als Joyce mij twee keer berijdt. Maar aangezien dat zelden gebeurt, is mijn laatste sprankje levenslust verdwenen.
Het was eindelijk herfstvakantie. Helaas kwam ik erachter dat Joyce de eerste zaterdag en zondag nog steeds honden ging uitlaten. Maar die middagen kwam ze wel rijden.
Maandag rende ze blij naar me toe. 'Kijk Fire! Ik heb al tweehonderd en vijftig euro verdiend, plus mijn spaargeld en zakgeld wel vierhonderd euro!' Ik hinnik blij naar haar, dat is goed nieuws. 'Kom maar Fire, we gaan lekker springen!' De week voelde als de hemel, ik was gewoon vergeten dat het ooit altijd zo was. De springtraining was lang geleden, en Joyce was bang dat ik het niet meer kon. Maar zodra het goed ging liet ze me zelfs een oxer springen! 'Dat is moeilijker Fire, want je moet zowel hoog als breed springen.' Zei Joyce nog. Maar ik had er geen enkel probleem mee. Toen Joyce me afgezadeld had liep ik heel trots de weide in. Ik hinnik hard, om Olivia te vertellen wat er gebeurd is. Dan kom ik erachter dat ze weg is, het doet verschrikkelijk veel pijn om dat te realiseren. Ik laat mijn hoofd zakken en zucht diep. Ik pep mezelf weer op als ik zie dat Joyce weer komt, met de hoevenkrabber in haar hand. Dan gaat haar mobieltje. 'Even wachten Fire.' Fluistert ze. 'Hallo. Alisha.' Roept ze enthousiast. 'En hoe gaat het met Darius, is hij braaf?' Vraagt ze nieuwsgierig. Ik hoor dat er een stilte is aan de andere kant van de lijn. 'Waarom heb je tegen mij gelogen?' Zegt dan de stem van Alisha. Joyce kijkt verschrikt op. 'Je zei toch dat Darius niks mankeerde?' Vraagt Alisha. Joyce antwoordt verbaast. 'Ik heb niet gelogen, er is echt niks mis met...' Alisha onderbreekt haar.'O ja? En hoe verklaar je dit dan?...'
WORDT VERVOLGD...
Een maand later...
Ik keek om me heen, het zag er treurig en leeg uit. Het grote weiland, waar wel ruimte is voor tien paarden, was nu leeg. De bomen hadden geen bladeren meer, soms ging het zo hard waaien dat de takken van de bomen af vielen. De lucht was loodgrijs, de regen viel met bakken uit de lucht. Ik had me nog nooit zo eenzaam gevoeld. Nadat Darius, Lobke, Browny en Rocket verkocht werden, kwijnde ik weg. Maar sinds Olivia ook verkocht is, lijkt alles tegen te zitten. Natuurlijk had Joyce wel aan mijn eenzaamheid gedacht, en stond nu Roosje, de geit van de buren in mijn wei, maar dat veranderde niks over mijn grote verdriet om mijn vrienden.
Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg is, zie ik Joyce nauwelijks meer. Haar ouders willen dat ze zelf betaalt voor mij, dus heeft ze op dinsdag en donderdag een krantenwijk, op woensdag laat ze honden uit en op maandag vult ze vakken bij de Albert Heijn. Als het dan eindelijk vrijdag is, is ze doodop van al haar baantjes en de helft van de keren kan ze niet eens rijden, maar poetst ze alleen maar. En op zaterdag en zondag maakt ze haar huiswerk, want reken maar dat ze dat heeft in de tweede klas van het Gymnasium. Mijn week is geweldig als Joyce mij twee keer berijdt. Maar aangezien dat zelden gebeurt, is mijn laatste sprankje levenslust verdwenen.
Het was eindelijk herfstvakantie. Helaas kwam ik erachter dat Joyce de eerste zaterdag en zondag nog steeds honden ging uitlaten. Maar die middagen kwam ze wel rijden.
Maandag rende ze blij naar me toe. 'Kijk Fire! Ik heb al tweehonderd en vijftig euro verdiend, plus mijn spaargeld en zakgeld wel vierhonderd euro!' Ik hinnik blij naar haar, dat is goed nieuws. 'Kom maar Fire, we gaan lekker springen!' De week voelde als de hemel, ik was gewoon vergeten dat het ooit altijd zo was. De springtraining was lang geleden, en Joyce was bang dat ik het niet meer kon. Maar zodra het goed ging liet ze me zelfs een oxer springen! 'Dat is moeilijker Fire, want je moet zowel hoog als breed springen.' Zei Joyce nog. Maar ik had er geen enkel probleem mee. Toen Joyce me afgezadeld had liep ik heel trots de weide in. Ik hinnik hard, om Olivia te vertellen wat er gebeurd is. Dan kom ik erachter dat ze weg is, het doet verschrikkelijk veel pijn om dat te realiseren. Ik laat mijn hoofd zakken en zucht diep. Ik pep mezelf weer op als ik zie dat Joyce weer komt, met de hoevenkrabber in haar hand. Dan gaat haar mobieltje. 'Even wachten Fire.' Fluistert ze. 'Hallo. Alisha.' Roept ze enthousiast. 'En hoe gaat het met Darius, is hij braaf?' Vraagt ze nieuwsgierig. Ik hoor dat er een stilte is aan de andere kant van de lijn. 'Waarom heb je tegen mij gelogen?' Zegt dan de stem van Alisha. Joyce kijkt verschrikt op. 'Je zei toch dat Darius niks mankeerde?' Vraagt Alisha. Joyce antwoordt verbaast. 'Ik heb niet gelogen, er is echt niks mis met...' Alisha onderbreekt haar.'O ja? En hoe verklaar je dit dan?...'
WORDT VERVOLGD...
zaterdag 17 januari 2015
Ponyclub HorseDreams
Hi!
Ik en mijn vriendin zijn een ponyclub begonnen (geen echte manege, gewoon een gezellig clubje) 'Ponyclub -slimme mensen hebben dit al gelezen in de titel- HorseDreams!
We doen gezellige activiteiten zoals fotoshoots houden, vrijheidsdressuur (hier komen nog foto's en filmpjes van) met onze lievelingspony's Gina, Jochem, Sidney en Carina.We hebben een grote versierde doos met daarin het clubdagboek en briefjes met ideeën erop. Hebben jullie ideeën voor onze club? Reageer hier op of stuur een mailtje naar onze e-mail:
ponyclubhorsedreams@gmail.com!
Ook zoeken we nog samen een verzorgpony! Hebben jullie er een? Stuur een mailtje of reageer hieronder! Een Ijslander, Shetlander, Fries, Arabier, Haflinger, het maakt ons niks uit! Bruin, zwart, wit, kreupel of gevlekt. WIJ HOUDEN VAN ALLE PONY'S
Voor onze club is het vooral belangrijk goed en verantwoordelijk met pony's om te gaan. We zien ze niet als 'die paarden' maar als onze gelijken. Het liefst rijden we bitloos. Helaas hebben we geen eigen pony:( Je zult nog vaker berichten van onze club zien, dit was het!
Ik en mijn vriendin zijn een ponyclub begonnen (geen echte manege, gewoon een gezellig clubje) 'Ponyclub -slimme mensen hebben dit al gelezen in de titel- HorseDreams!
We doen gezellige activiteiten zoals fotoshoots houden, vrijheidsdressuur (hier komen nog foto's en filmpjes van) met onze lievelingspony's Gina, Jochem, Sidney en Carina.We hebben een grote versierde doos met daarin het clubdagboek en briefjes met ideeën erop. Hebben jullie ideeën voor onze club? Reageer hier op of stuur een mailtje naar onze e-mail:
ponyclubhorsedreams@gmail.com!
Ook zoeken we nog samen een verzorgpony! Hebben jullie er een? Stuur een mailtje of reageer hieronder! Een Ijslander, Shetlander, Fries, Arabier, Haflinger, het maakt ons niks uit! Bruin, zwart, wit, kreupel of gevlekt. WIJ HOUDEN VAN ALLE PONY'S
Voor onze club is het vooral belangrijk goed en verantwoordelijk met pony's om te gaan. We zien ze niet als 'die paarden' maar als onze gelijken. Het liefst rijden we bitloos. Helaas hebben we geen eigen pony:( Je zult nog vaker berichten van onze club zien, dit was het!
zondag 11 januari 2015
Paardenverhaal DEEL 3
In de week erna liet Joyce mij nog twee keer springen. Het was zaterdag, mijn lievelingsdag. Joyce heeft alle tijd voor mij en de andere paarden. Ook vandaag was ze al vroeg bij ons. We werden in de bak gezet. We staan altijd op wei, dus als ze die gaat uitmesten moeten we in de rijbak staan. Na een uurtje haalde ze mij op en poetste me uitgebreid. Ze zadelde me op en nam me mee op buitenrit. Na een tijdje rijden lag er opeens een boomstam op het pad waar we altijd galopperen. Hij was zo breed dat je er niet omheen kon. Ik wou weglopen, maar Joyce leek vastberaden. In een pittig tempo liet ze mij eropaf draven. Ze ging in de verlichte zit zitten. Het leek wel alsof we zweefden boven de sprong. Tot we weer neer kwamen. In de verte zag ik nog een boomstam liggen, van alle opwinding galoppeerde ik aan en gaf een bok. Dat deed ik wel vaker tijdens een buitenrit. Zoals altijd moest Joyce erom lachen en weer maakte we een perfecte sprong.
Na nog een half uur waren we thuis. Joyce zadelde me af, krabde mijn hoeven uit en gaf nog wat hooi. Daarna vertrok ze.
Zondag. Ook een van mijn lievelingsdagen, Joyce heeft geen school, dus is ze heel de dag bij me. Na het voeren verwachtte ik dat ze terugkwam met het halster. Maar vreemd genoeg kwam ze niet terug met mijn spierwitte halster, maar met het rode halster van Darius. 'Sorry Fire, geen ritje vandaag.' Zei ze toen ze Darius ging vangen. 'Er komt zo iemand kijken voor Darius.' Zei ze met een beetje droevige stem. Iets later kwam Joyces' moeder aan, om natuurlijk een goede prijs af te spreken en het geld te bewaren.
En nadat ze Darius had gepoetst kwam een lange vrouw met blond haar aan, naast haar liep een meisje met dezelfde blonde haren, maar die waren opgestoken in een vlecht. Ze wipte van haar ene voet op de andere. 'Hallo, ik ben Mira van Ven en dit is mijn dochter Alisha.' Zei de mevrouw en ze gaf Joyce een hand. 'Hallo, ik ben Joyce. De pony staat op de poetsplaats, volgt u mij maar.' Zei Joyce terug. Ik zag dat het meisje een grote grijns op haar gezicht kreeg toen ze Darius zag. 'Ik vind hem leuk!' Riep ze blij. 'Wil je hem zelf opzadelen?' Vroeg Joyce. Het meisje knikte heftig met haar hoofd en haalde het zadel en hoofdstel waar Joyce op wees. Een kwartier later stapte ze op. Het zag er wel komisch uit, ik had nog nooit iemand op Darius zien rijden. Opa en Joyce zijn natuurlijk veel te lang. Alisha was tevreden en Joyces' moeder en Alishas' moeder werden het eens over de prijs. Darius werd verkocht voor achthonderd euro. Mira gaf Joyces moeder een hand. De koop was gesloten. Alleen de keuring van de dierenarts kon het nog verpesten...
WORDT VERVOLGD...
In de week erna liet Joyce mij nog twee keer springen. Het was zaterdag, mijn lievelingsdag. Joyce heeft alle tijd voor mij en de andere paarden. Ook vandaag was ze al vroeg bij ons. We werden in de bak gezet. We staan altijd op wei, dus als ze die gaat uitmesten moeten we in de rijbak staan. Na een uurtje haalde ze mij op en poetste me uitgebreid. Ze zadelde me op en nam me mee op buitenrit. Na een tijdje rijden lag er opeens een boomstam op het pad waar we altijd galopperen. Hij was zo breed dat je er niet omheen kon. Ik wou weglopen, maar Joyce leek vastberaden. In een pittig tempo liet ze mij eropaf draven. Ze ging in de verlichte zit zitten. Het leek wel alsof we zweefden boven de sprong. Tot we weer neer kwamen. In de verte zag ik nog een boomstam liggen, van alle opwinding galoppeerde ik aan en gaf een bok. Dat deed ik wel vaker tijdens een buitenrit. Zoals altijd moest Joyce erom lachen en weer maakte we een perfecte sprong.
Na nog een half uur waren we thuis. Joyce zadelde me af, krabde mijn hoeven uit en gaf nog wat hooi. Daarna vertrok ze.
Zondag. Ook een van mijn lievelingsdagen, Joyce heeft geen school, dus is ze heel de dag bij me. Na het voeren verwachtte ik dat ze terugkwam met het halster. Maar vreemd genoeg kwam ze niet terug met mijn spierwitte halster, maar met het rode halster van Darius. 'Sorry Fire, geen ritje vandaag.' Zei ze toen ze Darius ging vangen. 'Er komt zo iemand kijken voor Darius.' Zei ze met een beetje droevige stem. Iets later kwam Joyces' moeder aan, om natuurlijk een goede prijs af te spreken en het geld te bewaren.
En nadat ze Darius had gepoetst kwam een lange vrouw met blond haar aan, naast haar liep een meisje met dezelfde blonde haren, maar die waren opgestoken in een vlecht. Ze wipte van haar ene voet op de andere. 'Hallo, ik ben Mira van Ven en dit is mijn dochter Alisha.' Zei de mevrouw en ze gaf Joyce een hand. 'Hallo, ik ben Joyce. De pony staat op de poetsplaats, volgt u mij maar.' Zei Joyce terug. Ik zag dat het meisje een grote grijns op haar gezicht kreeg toen ze Darius zag. 'Ik vind hem leuk!' Riep ze blij. 'Wil je hem zelf opzadelen?' Vroeg Joyce. Het meisje knikte heftig met haar hoofd en haalde het zadel en hoofdstel waar Joyce op wees. Een kwartier later stapte ze op. Het zag er wel komisch uit, ik had nog nooit iemand op Darius zien rijden. Opa en Joyce zijn natuurlijk veel te lang. Alisha was tevreden en Joyces' moeder en Alishas' moeder werden het eens over de prijs. Darius werd verkocht voor achthonderd euro. Mira gaf Joyces moeder een hand. De koop was gesloten. Alleen de keuring van de dierenarts kon het nog verpesten...
WORDT VERVOLGD...
maandag 29 december 2014
Paardenverhaal DEEL 2
'...Opa is dood!' Zei Joyce hard snikkend. Verschrikt gooide ik mijn hoofd in de lucht. Van alles wat er had kunnen gebeuren, was dit het gene wat ik dus absoluut niet had verwacht. Het was me wel opgevallen dat hij de afgelopen dagen wat minder actief was als voorheen. En nu? Spookte door mijn hoofd. Zal ik mogen blijven? En de rest? Ik keek om mij heen, behalve mij, Rocket en Olivia stonden er ook nog de Friese merries Lobke en Browny, die opa regelmatig voor de tweespan zette. En Darius, een zwarte Shetlander die opa eigenlijk had gekocht als gezelschapsdier. Opeens begon Joyce weer te vertellen: 'Maak je maar geen zorgen Fire, ik zal er alles aan doen om te zorgen dat pap en mam jou voor mij kopen.' Ik wist al heel lang dat Joyces' ouders paarden maar niks vonden. 'Ze stinken, zijn gevaarlijk en hebben veel te veel zorg nodig.' Had haar vader nog gezegd toen hij een keer langskwam. Ik was bang, bang dat Joyces' ouders het niks vonden. Maar ze klonk heel zelfverzekerd, dat gaf mij een sprankje hoop. 'Nu niet aan denken. Kom Fire, we gaan een lange buitenrit maken.' Zei ze. Ze pakte mijn halster en nam me mee naar de poetsplaats. Het werd een heerlijke rit, allebei vergaten we al onze zorgen. Kon het maar altijd zo blijven...
'Fire!' Riep Joyce toen ze de volgende dag was aangekomen. Ik stond nog wat te soezen, maar toen zij aankwam, rende ik meteen naar het hek. Ik moest weten of het mocht van haar ouders. 'Pap wil het absoluut niet hebben, maar mam heeft beloofd erover na te denken om jou en Olivia te houden. Ik hoop echt dat het mag. Maar helaas, ik moet sowieso Lobke, Browny en Darius verkopen.' Haar blijdschap verdween toen ze het zei. Er rolde een grote traan over haar wang, het deed me pijn om haar zo verdrietig te zien. 'Ik moet echt iets bedenken om het eventjes te vergeten...' Zei Joyce. Ze hield haar hoofd een beetje scheef. 'Ik denk Fire...' Stopte ze in haar zin, ze twijfelde een beetje. Maar toen zei ze: 'Ik denk dat ik jou een ga leren wat springen is.' Ik had geen flauw idee wat ze bedoelde. Maar Olivia legde het uit. Vroeger had Joyce op haar springles gekregen, van opa. 'Dan moet je over gekleurde balken heen springen, en soms ook over een muur of over een sloot.' Ik kreeg er veel zin in, na wat Olivia mij vertelde.
En ja, dat was zo. Toen Joyce met me de buitenbak inliep zag ik gekleurde balken liggen. Vreemd genoeg leek het niet op een sprong. Er lagen drie in een rijtje, het zag er een beetje vreemd uit. De buitenbak grensde aan het weiland, ik zag Olivia lachen om mijn verbaasde gezicht. 'Dat zijn cavaletti's.' Vertelde ze. 'Ze laat je wennen aan het idee van springen. Het helpt om te leren in het midden te blijven. En Joyce kan de verlichte zit oefenen, tijdens de sprong zit de ruiter namelijk niet rechtop, maar buigt ze voorover en gaat ze in de beugels staan.' Ik knikte dankbaar. Dat moest vast wel lukken. Eerst liet Joyce mij een paar keer overgangen maken van stap naar draf, en toen een galopje. Daarna ging ze stelling oefenen, eerst naar buiten, en toen naar binnen. Ik weet nog toen ze voor de eerste keer vertelde, ik moest mijn hoofd en hals buigen in de bocht. Ik vond het altijd leuk om te doen. Na een half uurtje stuurde ze mij in een rechte lijn naar de balken toe. 'Niet bang zijn Fire.' Zei ze een beetje onzeker. Maar dat was nergens voor nodig! Ik vond het geweldig om te doen. Na een paar keer in stap erover heen te gaan liet ze mij aandraven en weer reden we eroverheen. Toen zei ze: 'Ik had nooit verwacht dat het zo gemakkelijk ging, maar ja. Laten we een laag kruisje proberen.' Ik voelde een kriebel in mijn buik. Joyce stapte af en maakte van de balken een sprong, dat blijkbaar een kruisje heette. Het was niet hoog, ik schat zo'n dertig centimeter. Opgewonden draafde ik er in een behoorlijk tempo heen. Het was zo leuk! Ik sprong veel hoger dan de sprong was. 'Wow, dat was geweldig Fire! Je wordt nog eens een top springpaard!' Zei ze na de sprong. Toen zag ik opeens een man naast het hek staan, hij stond er al eerder maar het viel me nu pas op. Hij had donkerbruine haren en lichtblauwe ogen, hij was een jaar op veertig, ik besloot er niet al te veel op te letten. Joyce liet mij nog een keer over de sprong gaan, en toen vond ze het mooi geweest. Best jammer, ik wou nog even door springen.
Toen ik eenmaal in de weide stond kwam de man naar Joyce toe. Ik zag dat ze een beetje onbehaaglijk keek, wat moest hij van haar. 'Hoe oud is hij?' Vroeg hij toen. 'Vier.' Antwoordde Joyce. 'Was dit zijn eerste sprong?' Ging hij verder. Joyce knikte. 'Hij springt erg goed, een echte kampioen.' Zei de man. 'Zeker weten!.' Zei Joyce. 'Ooit rijdt hij in het nationale springteam!' De man zwaaide en liep weg. Joyce wist niet hoe stom ze was om dat te zeggen, ik ook niet. Maar dat was het wel. Ik ging echt wel in het nationale springteam rijden, maar niet met Joyce...
WORDT VERVOLGD...
dinsdag 23 december 2014
Paardenverhaal DEEL 1
Hey! Vandaag komt er een paardenverhaal op mijn blog, met telkens een vervolgstuk. Het begin:
Langzaam opende ik mijn ogen, het eerste wat ik zag waren de blije gezichten van een wat oudere en een jong meisje, ik schat haar zo'n jaar of tien. Toen ik omkeek zag ik mijn moeder, Olivia. Ze drukte haar neus tegen mij aan en likte mij schoon. Daarna probeerde ik op te staan, wat nog niet meeviel met mijn lange benen. Steeds moedigde mijn moeder me aan om op te staan, en na een paar pogingen, lukte het. Ik nam een paar grote slokken melk en voelde dat ik steeds sterker werd.Het jonge meisje, wat Joyce heette, wou mij aaien. Eerst deinsde ik achteruit, maar toen liet ik het toe. Haar hand voelde fijn op mijn neus. 'Opa, het is zo'n mooie hengst, en wat een mooie kleur.' Ze keek bewonderend naar mijn donkerrode vacht. 'Ik vind dat we hem Fire moeten noemen, ik heb nog nooit een vos gezien die net zo mooi was als hij.' De oudere man, die blijkbaar haar opa was, antwoordde: 'Je hebt gelijk meisje, Fire is de perfecte naam voor dit kleintje.' Nog een keer liet Joyce haar hand over mijn neus gaan. Ik vertrouwde haar, ik vertrouwde de mensen. Het was een mooie wereld waar ik in terecht gekomen was. Hoe kon het ooit anders lopen...
Na een paar jaar probeerde Joyce mij te poetsen en te berijden. Het ging allemaal erg speels en makkelijk. Soms ging ze met mij wandelen door het bos, dat vond ik vaak het allerleukste. Ook vandaag nam ze me mee voor een wandeling. Ik liet meteen mijn neus in het halster glijden zodra ze het me voor hield. In het bos kon je zien dat het echt lente werd. Het rook fris en kruidig. De knoppen van de bomen gingen open en het mos klonk dof onder mijn hoeven. Daarna liet Joyce me even aan de hand grazen voor ze weer verder liep. Af en toe ging ze met me draven.
Een beetje moe, maar dolgelukkig kwamen we ruim een uur later thuis. Joyce krabt dan mijn hoeven uit en ik mag in de wei. Zodra ze me loslaat in het weiland rende ik er vandoor. Ik maakte de hoogste bokken en capriolen. Daarna liet ik me door mijn knieën zakken en rolde door het gras. Even later ging ik in een sukkeldrafje naar mijn vriend Rocket die vriendelijk naar me hinnikte. Rocket was wijs en al erg oud. Vijfentwintig! Hij kon wel de mooiste verhalen vertellen en had altijd antwoord op mijn duizenden vragen. Hoewel hij al oud is, houdt hij nog steeds van rennen. Een tijd lang racede we samen. Daarna deden we ons te goed aan het verse gras.
De volgende ochtend werden we door Joyce opgehaald. Normaal roept ze ons vrolijk toe, maar nu niet. Ik merkte meteen dat er iets mis was. Snel ging ik naar haar toe, haar ogen waren rood, alsof ze gehuild had. Ik duwde met mijn hoofd tegen haar buik om duidelijk te maken dat ik wou weten wat er was. Ze begon te vertellen. 'Fire, er is iets heel ergs gebeurd...' Voordat ze verder kon vertellen, barstte ze in tranen uit.
WORDT VERVOLGD...
Langzaam opende ik mijn ogen, het eerste wat ik zag waren de blije gezichten van een wat oudere en een jong meisje, ik schat haar zo'n jaar of tien. Toen ik omkeek zag ik mijn moeder, Olivia. Ze drukte haar neus tegen mij aan en likte mij schoon. Daarna probeerde ik op te staan, wat nog niet meeviel met mijn lange benen. Steeds moedigde mijn moeder me aan om op te staan, en na een paar pogingen, lukte het. Ik nam een paar grote slokken melk en voelde dat ik steeds sterker werd.Het jonge meisje, wat Joyce heette, wou mij aaien. Eerst deinsde ik achteruit, maar toen liet ik het toe. Haar hand voelde fijn op mijn neus. 'Opa, het is zo'n mooie hengst, en wat een mooie kleur.' Ze keek bewonderend naar mijn donkerrode vacht. 'Ik vind dat we hem Fire moeten noemen, ik heb nog nooit een vos gezien die net zo mooi was als hij.' De oudere man, die blijkbaar haar opa was, antwoordde: 'Je hebt gelijk meisje, Fire is de perfecte naam voor dit kleintje.' Nog een keer liet Joyce haar hand over mijn neus gaan. Ik vertrouwde haar, ik vertrouwde de mensen. Het was een mooie wereld waar ik in terecht gekomen was. Hoe kon het ooit anders lopen...
Na een paar jaar probeerde Joyce mij te poetsen en te berijden. Het ging allemaal erg speels en makkelijk. Soms ging ze met mij wandelen door het bos, dat vond ik vaak het allerleukste. Ook vandaag nam ze me mee voor een wandeling. Ik liet meteen mijn neus in het halster glijden zodra ze het me voor hield. In het bos kon je zien dat het echt lente werd. Het rook fris en kruidig. De knoppen van de bomen gingen open en het mos klonk dof onder mijn hoeven. Daarna liet Joyce me even aan de hand grazen voor ze weer verder liep. Af en toe ging ze met me draven.
Een beetje moe, maar dolgelukkig kwamen we ruim een uur later thuis. Joyce krabt dan mijn hoeven uit en ik mag in de wei. Zodra ze me loslaat in het weiland rende ik er vandoor. Ik maakte de hoogste bokken en capriolen. Daarna liet ik me door mijn knieën zakken en rolde door het gras. Even later ging ik in een sukkeldrafje naar mijn vriend Rocket die vriendelijk naar me hinnikte. Rocket was wijs en al erg oud. Vijfentwintig! Hij kon wel de mooiste verhalen vertellen en had altijd antwoord op mijn duizenden vragen. Hoewel hij al oud is, houdt hij nog steeds van rennen. Een tijd lang racede we samen. Daarna deden we ons te goed aan het verse gras.
De volgende ochtend werden we door Joyce opgehaald. Normaal roept ze ons vrolijk toe, maar nu niet. Ik merkte meteen dat er iets mis was. Snel ging ik naar haar toe, haar ogen waren rood, alsof ze gehuild had. Ik duwde met mijn hoofd tegen haar buik om duidelijk te maken dat ik wou weten wat er was. Ze begon te vertellen. 'Fire, er is iets heel ergs gebeurd...' Voordat ze verder kon vertellen, barstte ze in tranen uit.
WORDT VERVOLGD...
Abonneren op:
Posts (Atom)