Paardenverhaal DEEL 2
'...Opa is dood!' Zei Joyce hard snikkend. Verschrikt gooide ik mijn hoofd in de lucht. Van alles wat er had kunnen gebeuren, was dit het gene wat ik dus absoluut niet had verwacht. Het was me wel opgevallen dat hij de afgelopen dagen wat minder actief was als voorheen. En nu? Spookte door mijn hoofd. Zal ik mogen blijven? En de rest? Ik keek om mij heen, behalve mij, Rocket en Olivia stonden er ook nog de Friese merries Lobke en Browny, die opa regelmatig voor de tweespan zette. En Darius, een zwarte Shetlander die opa eigenlijk had gekocht als gezelschapsdier. Opeens begon Joyce weer te vertellen: 'Maak je maar geen zorgen Fire, ik zal er alles aan doen om te zorgen dat pap en mam jou voor mij kopen.' Ik wist al heel lang dat Joyces' ouders paarden maar niks vonden. 'Ze stinken, zijn gevaarlijk en hebben veel te veel zorg nodig.' Had haar vader nog gezegd toen hij een keer langskwam. Ik was bang, bang dat Joyces' ouders het niks vonden. Maar ze klonk heel zelfverzekerd, dat gaf mij een sprankje hoop. 'Nu niet aan denken. Kom Fire, we gaan een lange buitenrit maken.' Zei ze. Ze pakte mijn halster en nam me mee naar de poetsplaats. Het werd een heerlijke rit, allebei vergaten we al onze zorgen. Kon het maar altijd zo blijven...
'Fire!' Riep Joyce toen ze de volgende dag was aangekomen. Ik stond nog wat te soezen, maar toen zij aankwam, rende ik meteen naar het hek. Ik moest weten of het mocht van haar ouders. 'Pap wil het absoluut niet hebben, maar mam heeft beloofd erover na te denken om jou en Olivia te houden. Ik hoop echt dat het mag. Maar helaas, ik moet sowieso Lobke, Browny en Darius verkopen.' Haar blijdschap verdween toen ze het zei. Er rolde een grote traan over haar wang, het deed me pijn om haar zo verdrietig te zien. 'Ik moet echt iets bedenken om het eventjes te vergeten...' Zei Joyce. Ze hield haar hoofd een beetje scheef. 'Ik denk Fire...' Stopte ze in haar zin, ze twijfelde een beetje. Maar toen zei ze: 'Ik denk dat ik jou een ga leren wat springen is.' Ik had geen flauw idee wat ze bedoelde. Maar Olivia legde het uit. Vroeger had Joyce op haar springles gekregen, van opa. 'Dan moet je over gekleurde balken heen springen, en soms ook over een muur of over een sloot.' Ik kreeg er veel zin in, na wat Olivia mij vertelde.
En ja, dat was zo. Toen Joyce met me de buitenbak inliep zag ik gekleurde balken liggen. Vreemd genoeg leek het niet op een sprong. Er lagen drie in een rijtje, het zag er een beetje vreemd uit. De buitenbak grensde aan het weiland, ik zag Olivia lachen om mijn verbaasde gezicht. 'Dat zijn cavaletti's.' Vertelde ze. 'Ze laat je wennen aan het idee van springen. Het helpt om te leren in het midden te blijven. En Joyce kan de verlichte zit oefenen, tijdens de sprong zit de ruiter namelijk niet rechtop, maar buigt ze voorover en gaat ze in de beugels staan.' Ik knikte dankbaar. Dat moest vast wel lukken. Eerst liet Joyce mij een paar keer overgangen maken van stap naar draf, en toen een galopje. Daarna ging ze stelling oefenen, eerst naar buiten, en toen naar binnen. Ik weet nog toen ze voor de eerste keer vertelde, ik moest mijn hoofd en hals buigen in de bocht. Ik vond het altijd leuk om te doen. Na een half uurtje stuurde ze mij in een rechte lijn naar de balken toe. 'Niet bang zijn Fire.' Zei ze een beetje onzeker. Maar dat was nergens voor nodig! Ik vond het geweldig om te doen. Na een paar keer in stap erover heen te gaan liet ze mij aandraven en weer reden we eroverheen. Toen zei ze: 'Ik had nooit verwacht dat het zo gemakkelijk ging, maar ja. Laten we een laag kruisje proberen.' Ik voelde een kriebel in mijn buik. Joyce stapte af en maakte van de balken een sprong, dat blijkbaar een kruisje heette. Het was niet hoog, ik schat zo'n dertig centimeter. Opgewonden draafde ik er in een behoorlijk tempo heen. Het was zo leuk! Ik sprong veel hoger dan de sprong was. 'Wow, dat was geweldig Fire! Je wordt nog eens een top springpaard!' Zei ze na de sprong. Toen zag ik opeens een man naast het hek staan, hij stond er al eerder maar het viel me nu pas op. Hij had donkerbruine haren en lichtblauwe ogen, hij was een jaar op veertig, ik besloot er niet al te veel op te letten. Joyce liet mij nog een keer over de sprong gaan, en toen vond ze het mooi geweest. Best jammer, ik wou nog even door springen.
Toen ik eenmaal in de weide stond kwam de man naar Joyce toe. Ik zag dat ze een beetje onbehaaglijk keek, wat moest hij van haar. 'Hoe oud is hij?' Vroeg hij toen. 'Vier.' Antwoordde Joyce. 'Was dit zijn eerste sprong?' Ging hij verder. Joyce knikte. 'Hij springt erg goed, een echte kampioen.' Zei de man. 'Zeker weten!.' Zei Joyce. 'Ooit rijdt hij in het nationale springteam!' De man zwaaide en liep weg. Joyce wist niet hoe stom ze was om dat te zeggen, ik ook niet. Maar dat was het wel. Ik ging echt wel in het nationale springteam rijden, maar niet met Joyce...

WORDT VERVOLGD...