Paardenverhaal DEEL 4
Een maand later...
Ik keek om me heen, het zag er treurig en leeg uit. Het grote weiland, waar wel ruimte is voor tien paarden, was nu leeg. De bomen hadden geen bladeren meer, soms ging het zo hard waaien dat de takken van de bomen af vielen. De lucht was loodgrijs, de regen viel met bakken uit de lucht. Ik had me nog nooit zo eenzaam gevoeld. Nadat Darius, Lobke, Browny en Rocket verkocht werden, kwijnde ik weg. Maar sinds Olivia ook verkocht is, lijkt alles tegen te zitten. Natuurlijk had Joyce wel aan mijn eenzaamheid gedacht, en stond nu Roosje, de geit van de buren in mijn wei, maar dat veranderde niks over mijn grote verdriet om mijn vrienden.
Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg is, zie ik Joyce nauwelijks meer. Haar ouders willen dat ze zelf betaalt voor mij, dus heeft ze op dinsdag en donderdag een krantenwijk, op woensdag laat ze honden uit en op maandag vult ze vakken bij de Albert Heijn. Als het dan eindelijk vrijdag is, is ze doodop van al haar baantjes en de helft van de keren kan ze niet eens rijden, maar poetst ze alleen maar. En op zaterdag en zondag maakt ze haar huiswerk, want reken maar dat ze dat heeft in de tweede klas van het Gymnasium. Mijn week is geweldig als Joyce mij twee keer berijdt. Maar aangezien dat zelden gebeurt, is mijn laatste sprankje levenslust verdwenen.
Het was eindelijk herfstvakantie. Helaas kwam ik erachter dat Joyce de eerste zaterdag en zondag nog steeds honden ging uitlaten. Maar die middagen kwam ze wel rijden.
Maandag rende ze blij naar me toe. 'Kijk Fire! Ik heb al tweehonderd en vijftig euro verdiend, plus mijn spaargeld en zakgeld wel vierhonderd euro!' Ik hinnik blij naar haar, dat is goed nieuws. 'Kom maar Fire, we gaan lekker springen!' De week voelde als de hemel, ik was gewoon vergeten dat het ooit altijd zo was. De springtraining was lang geleden, en Joyce was bang dat ik het niet meer kon. Maar zodra het goed ging liet ze me zelfs een oxer springen! 'Dat is moeilijker Fire, want je moet zowel hoog als breed springen.' Zei Joyce nog. Maar ik had er geen enkel probleem mee. Toen Joyce me afgezadeld had liep ik heel trots de weide in. Ik hinnik hard, om Olivia te vertellen wat er gebeurd is. Dan kom ik erachter dat ze weg is, het doet verschrikkelijk veel pijn om dat te realiseren. Ik laat mijn hoofd zakken en zucht diep. Ik pep mezelf weer op als ik zie dat Joyce weer komt, met de hoevenkrabber in haar hand. Dan gaat haar mobieltje. 'Even wachten Fire.' Fluistert ze. 'Hallo. Alisha.' Roept ze enthousiast. 'En hoe gaat het met Darius, is hij braaf?' Vraagt ze nieuwsgierig. Ik hoor dat er een stilte is aan de andere kant van de lijn. 'Waarom heb je tegen mij gelogen?' Zegt dan de stem van Alisha. Joyce kijkt verschrikt op. 'Je zei toch dat Darius niks mankeerde?' Vraagt Alisha. Joyce antwoordt verbaast. 'Ik heb niet gelogen, er is echt niks mis met...' Alisha onderbreekt haar.'O ja? En hoe verklaar je dit dan?...'
WORDT VERVOLGD...
