'Mijn moeder vond het een goed idee om ook een bloedtest af te leggen bij de keuring.' Gaat Alisha verder. 'En vandaag was de uitslag...' 'Nou er is niks mis met Darius dus dat moet geen probleem geven.' Zei Joyce. 'O ja? Waarom had ie dan pijnstillers nodig voor die test!? De dierenarts vond de sporen van een pijnstiller!' Joyce weet niet wat te zeggen. Na een minuut stilte zegt ze. 'Ehm. Ik heb geen pijnstillers gegeven, dus dit moet echt een misverstand zijn en ik weet zeker dat er...' Voor de tweede keer onderbreekt Alisha haar: 'Leugenaar! We komen hem nu terugbrengen, dat ik koopvernietiging!' Joyce wil iets terugzeggen, maar de verbinding is verbroken.
'Dat is inderdaad koopvernietiging Fire...' Zegt Joyce zacht tegen mij. Ik had geen flauw idee wat koopvernietiging, of überhaupt pijnstillers zijn, en geen Olivia om het uit te leggen. 'Ik weet zeker Fire, dat ik geen pijnstillers heb gegeven, dat zou ik nooit doen! Waarom zou ik het doen? Darius is kerngezond!' Joyces verdriet veranderd in woede. 'Ik heb zoveel gedaan! Allemaal bijbaantjes en dan tot twaalf uur leren om over te gaan op school! Ik heb al mijn zakgeld gebruikt, ALLE paarden verkocht! Alleen maar om jou te houden! Ik weet zeker dat mijn ouders boos zouden zijn, dat ik Darius weer moet verkopen, dat jij weer ongelukkig wordt, en waarvoor? Om mijn enige levende herinnering aan opa en mijn beste vriend te houden! Jij, Fire! Wat is er misgegaan...' Joyce barst in tranen uit. 'Ik bedoel, minder dan een jaar geleden was er niets aan de hand, jij was gelukkig en ik ook, maar nu ben ik elke dag doodop! Ik kan niet meer! Maar ik kan ook geen afscheid nemen.' Net dan komt er een auto en trailer aanrijden. Zonder iets te zeggen geeft Alisha Darius en zijn paspoort aan Joyce. Ze stapt weer in de auto en rijdt weg. Joyce knuffelt Darius, niet wetend of ze nu blij moet zijn dat Darius er weer is, of verdrietig. Joyce doet zijn halster af, en loopt weg.
Ik hinnik naar Darius, blij om een bekende vriend terug te zien. Maar echt blij, dat zal ik waarschijnlijk niet zijn tot Joyce niet blij is. We besloten gewoon te gaan grazen, maar aten met lange tanden.
Na een uurtje kwam de vader van Joyce aanlopen, ik had hem nog maar twee keer gezien, maar herkende haar meteen. Een kleine man met korte, bruine haren. Hij haalde onze borstels op en begon ons te poetsen. 'Ik ga jullie even mooi maken, er komt namelijk iemand langs...'
WORDT VERVOLGD...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten